first week, first inpressions, first struggles.

Het is zondagochtend, 9 uur, als ik ontwaak uit een diepe slaap, door een stemmetje dat roept: 'jaaaaccoo, chelleee, ontbijt is klaaar!!' Het is natuurlijk me lieve kleine broertje, die dol is op het zondagochtend ontbijt. En dol is op het feit dat z'n grote broer en zus allebei thuis zijn vandaag.

Met z'n allen bij elkaar.. Met die gedachte stap ik me bed uit. Dat is voor de laatste keer de aankomende tijd, want vanavond is het zover.. Nog redelijk relaxed schuif ik aan bij het ontbijt. En na wat gegeten en geouwehoerd te hebben, kijk ik op de klok. Half 10. De tijd begint te dringen!

Voor de elfde keer die week rits ik me koffer open en haal ik alles eruit. Dit, om het vervolgens weer netjes op te vouwen en terug te stoppen in me koffer. Ik kijk na of ik alle belangrijke papieren heb. Daarna is het tijd voor een heerlijk bord macaroni di papa, -ook voor de laatste keer de aankomende tijd.

20 over 12, nog steeds redelijk rustig. Ik moet me muziek nog op me ipod zetten, want god weet wanneer ik weer internet heb.

Opeens besluiten we kwart voor 1 weg te gaan inplaats van 2 uur. Ik moet opschieten. Kut, itunes werkt niet mee. Paniek slaat toe. Ik ga niet weg zonder me muziek! Iedereen stapt al in de auto. Paniek slaat nog meer toe. Ik WIL niet weg zonder me muziek! Iedereen wacht in de auto op me. Dan toch maar me muziek op dropbox pleuren.

Daar zijn we dan, op schiphol. En na een super gezellig middagje met me ouders, broertje en zusje te hebben doorgebracht, is het tijd om de douane door te gaan. Ik moet nu echt alleen. Balend dat de middag zo snel is voorbij gegaan, neem ik afscheid. Ik zwaai nog even. En nog een keer.. En nog een keer..

Daar sta ik dan. Alleen. Opeens besef ik me, dat dit gewoon super vet gaat worden.

Voor ik het weet is het tijd om te boarden. We stijgen op, ik zit lekker bij het raam, en een dik uur later begint de landing alweer.

Angst 1: Me koffer is weg.
Oh, daar is ie al! Gelukkig maar.
Angst 2: Er staat niemand voor me op het vliegveld.
Inderdaad, ik zie niemand. Misschien staat ie buiten. Nee, ook niet. Moet ik me zorgen maken? Vooral niet doen. Ik sta bijna op het punt het hotel te bellen als er iemand binnen komt rennen met een bordje met mijn naam er op. Gelukkig, hij is er al.

Ik stap in de auto. How, ik moet aan de andere kant instappen. He!! Spookrijder!! Flitst er elke keer door me hoofd als er een tegenligger voorbij komt. Blijft raar, ook al weet je dondersgoed dat ze in Ierland aan de linkerkant van de weg rijden.

Eenmaal aangekomen na een reis van een uur, ben ik verbaasd in wat voor leuk huisje ik terecht ben gekomen. Ik had namelijk een soort van kippenhok verwacht met allemaal stapelbedden, waar iedereen nauwelijks ruimte had. In plaats daarvan, zit ik in een mooi huisje met 4 slaapkamers, een woonkamer, keuken en 2 badkamers.
De nachtportier doet de koelkast open. Oh, no milk! That's too bad.
Nee ja precies, dat is ook wat ik het eerste doe als ik ergens kom. Kijken of er melk is..
Hij vertrekt, en ik ga even rondkijken. 1 kamer is in gebruik. Ik heb dus maar 1 huisgenoot. Oh! Ook een balkon met uitzicht op zee! Super!

Zou me huisgenootje thuis zijn? Nee.
Ah! Een wifi code. Superchill! Me telefoon is bijna leeg. Oke dan ga ik me telefoon maar eens opladen.
Maar... waar zijn hier de stopcontacten? Fock. Andere stopcontacten hier.. Lichtelijk geirriteerd besluit ik dan maar naar bed te gaan. Morgen weer een dag.

Maandagochtend, 9 uur. Ik hoor voetstappen op de trap en stemmen in de gang. Dat moet me huisgenootje zijn! Hello, I'm Michelle. Yeah, nice to meet you as well! Zeg ik tegen het super enthousiaste meisje tegenover me. Well, I'm running late for work, need to go, bye! En weg is Catherine, 19 jaar, uit Waterford Ierland.
Juist. Tijd voor ontbijt. Fijn. De koelkast is leeg. Er staat alleen een pak melk, die Catherine er net in heeft gezet. Dan maar een kop melk dus.

Om 11 uur ontmoet ik me begeleider in het hotel. Hoe de F moet ik lopen! Oke, ik ga me maar eens klaarmaken. Ik stap de deur uit. He! Ik zie het hotel al in de verte! Moet ik elke dag deze cliff op lopen? Hmm. Als ik dat een paar keer per dag doe, raak ik misschien wel wat kilo's kwijt.

Ik meld me bij de balie. Brigid is running late. Take a seat please, then she will be with you any minute. The reception is always busy, so relax now you still can.
Juist. Niet beangstigend hoor ofzo, maar bedankt.

Na ongeveer 10 minuten ontmoet ik Brigid, een spontane jonge vrouw. Ze geeft me een rondleiding door het hotel en legt me uit hoe het systeem werkt van de front office. Ondertussen krijg ik een kopje thee, met melk (yugh). Uit beleefheid drink ik het maar op.

Daarna ontmoet ik Patrick, een dagportier. Enthousiast verteld hij over de geschiedenis en de monumenten van Ardmore. Hier krijg ik maar de helft van mee, omdat de beste man een onverstaanbaar accent heeft.. Hij besluit dus dat we maar een ritje door ardmore moeten maken. Leuk!

Zo heb ik op me eerste dag bijna alle sightseeing beelden gezien in precies een uurtje. Ardmore is echt een klein dorpje. Alleen de cliff walk heb ik niet gezien. 'Die moet je toch echt lopen', aldus patrick.


Na deze intro en een heerlijke lunch van het hotel, inclusief een kop koffie met veel melk, krijg ik vrij om me te settelen in me huisje. En ik krijg een oplader van het hotel mee, zodat ik me telefoon en tablet weer kan gebruiken! (Woehoeee)
Ik richt me kamertje in en doe boodschappen. Loop nog even langs de prachtige zee en dan is de dag weer om.. Tijd voor een filmpje en daarna bed. Want morgen begint me werkweek echt.

De volgende dagen (dinsdag t/m vrijdag) loop ik volledige dagen mee in het hotel. Ik krijg heeel veel info, maar dat maakt het werk juist wel leuk.

Toch ben ik blij als het zaterdag is, en ik dus 2 dagen vrij heb! Helaas gaat me huisgenootje elk weekeind naar huis. Ik zal het huis dus voor mezelf hebben in het weekeind.

Op deze 2 dagen loopt van alles in de soep. Ik wou naar youghal, een dorpje iets verder op, om wat te winkelen. In ardmore is namelijk maar 1 winkel. Zo'n toeristenwinkeltje met prijzen waar je niet vrolijk van wordt. Helaas laten de bustijden van het weekeind dit niet echt toe. Dan toch maar weer boodschappen doen bij die ongelofelijk dure buurtsuper.

Na de middag wat door ardmore gelopen te hebben, is het tijd voor de pub. Althans dat was het plan. Het meisje dat met me mee zou zegt af. Hmm, zal ik in me eentje gaan? Nee, die drempel is me toch nog iets te groot. We maken een nieuwe afspraak voor morgen.

Savonds zit ik in chillmode op de bank een filmpje te kijken, als de stroom in een keer uitvalt. Helaas is dit zo'n huisje die geen warmte vasthoudt, dus binnen no time is het stervens koud. Na ongeveer een kwartier naar die €&@&€& meterkast gezocht te hebben, bel ik het hotel. Er blijkt een stroomstoring of iets dergelijks te zijn en ze vraagt me of ik de warmte kom opzoeken in het hotel totdat het gefixt is. Prima.

Na een paar uur kont er een monteur en die heeft het (natuurlijk) binnen een kwartier gefixt. Wat er nou precies loos was begreep ik niet echt, want dit was weer zo'n man met een ongelofelijk onverstaanbaar accent. Maar goed, de stroom doet het weer.

Zondag, vandaag dus. Ik zou met rinske afspreken die in cork verblijft. Ik besluit door die verschrikkelijke bustijden een taxi te bellen naar youghal, om vanuit daar de bus te pakken naar cork. Na ongeveer 5 taxibedrijven gebeld te hebben die niet meer bestaan, of te ver van ardmore vandaan zijn, krijg ik het juiste taxibedrijf aan de lijn. Redelijk ongeduldig vraagt de man waar ik naar toe wil. Ik leg hem uit waar ik woon en dat ik om 12 uur een taxi wil naar youghal. Okay, alright! Bye! En hij hangt op.. Oke? Vreemd.. Dus ik bel nog een keer voor bevestiging. Yes, you're alright.. We will be there at 12 o'clock.

Het is nu ongeveer half 2 bijna, en die taxi is nergens te bekennen. Wederom loopt mijn dag planning in de soep.

Deze eerste week was dus nogal onwennig en verliep niet echt soepel. Ook is het zonde dat mijn huisgenootje elk weekeind naar huis gaat. Zodat ik op mijn eerste vrije weekeind alleen ben.
Maar ik ben niet getreurd, want ik heb nog 14 weken te gaan om hier alles te ontdekken! Dus waarom niet de eerste week gewoon alleen Ardmore?

Ik heb me jas ondertussen dus alweer aangetrokken, en ga er op uit. Want Ardmore is misschien klein, mooi is het wel! Dus genoeg te zien onderweg.

Dus mensen, dit was me verslag van week 1. Niet echt heel spannend allemaal, maar ach!
Volgende week zal ik trouw met nog een week verslag komen!
Hieronder nog even een kleine samenvatting.

En oja! Ik zal even wat foto's uploaden straks. Vrijdagavond was er namelijk vloed in Ardmore. Dit was echt een prachtbeeld om te zien!


Conclusies van de week:
- Alles is goed geregeld voor stagelopers in het hotel. Elke middag en avond staan er maaltijden klaar en als je iets nodig hebt, regelen ze het voor je.
- Het uitzicht in Ardmore is prachtig.
- Ieren hebben een fetisj voor melk.
- Ieren are always running late
- taxi bedrijven zijn verschrikkelijk in ardmore

Nou dat was het dan weer! Tabee!